Dag 1 en 2: Operatie

Gisteren ben ik geopereerd aan mijn rechter onderbeen om er een uitschuifbare magnetische pen in te plaatsen. Door middel van een ruggenprik werd het onderste gedeelte van mijn lichaam verdoofd. Ik wilde graag zien hoe de operatie zou verlopen maar dat was helaas niet mogelijk. Ik moest het doen met de reflectie van de lamp, de schermen waar de röntgenfoto's op werden getoond en de uitleg van de assistent van de anesthesist. Op deze manier heb ik de twee uur durende operatie goed kunnen volgen.

Het is onnatuurlijk dat artsen in je been boren, er een pen in slaan, 4 schroeven plaatsen en je scheenbeen en kuitbeen breken terwijl je er gewoon bij bent. Je onderlichaam beweegt, je weet dat het jouw lichaam is, soms voel je het maar het doet absoluut geen pijn. Dat was mijn meest bizarre ervaring ooit.

De operatie is goed verlopen. Een fantastisch team van 7 personen heeft ervoor gezorgd dat alles soepel en vlot is verlopen: Twee artsen, twee assistenten van de artsen, de ontwikkelaar van de uitschuifbare beenpen, de anesthesist en twee assistenten van de anesthesist die elkaar afwisselden. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik gerust gesteld was, dat ik me goed voelde en zij gaven mij het vertrouwen dat de operatie succesvol zou verlopen. En dat is het (waarschijnlijk) ook.

Op de kamer werd ik vriendelijk ontvangen door drie kamergenoten Martha, Tinus en Lenie, door een aantal verpleegsters en mijn vriendin. Het gevoel in mijn benen kwam langzaam weer terug en de pijn kon ik opvangen met naproxen (500 mg), paracetamol (1000 mg) een pca- pomp (morfine).

Afgelopen nacht heb ik onwijs veel pijn gehad in mijn been. Ik heb regelmatig op de knop van de pca- pomp gedrukt (die een beveiliging heeft van 6 minuten) maar de pijn werd niet minder. Ik heb de verpleegster geroepen en gevraagd of het echt geen kwaad kan dat ik zoveel morfine krijg. De verpleegster vertelde dat ik mezelf niet teveel kan toedienen omdat de pomp beveiligd is. Nadat ik weer een uur regelmatig op de knop had gedrukt (inmiddels was het 4 uur 's nachts) werd de pijn alleen maar heftiger en heb ik toch weer de verpleegster geroepen. De verpleegster gaf aan dat het vreemd was dat de morfine niet werkte en ze kwam erachter dat de pomp stuk was. De pomp maakte wel het geluid van toedienen maar diende geen morfine toe. Dat was een heftige eerste nacht.

Inmiddels heb ik de pijn weer onder controle en voel ik me beter. Helaas kan ik mijn rechterbeen nog niet bewegen en het ziet er erg opgezwollen uit. Hopelijk kan ik die snel weer bewegen.