Weekend 21 en 22 mei

Het weekend verliep met ups en downs. De ups kwamen vooral van de vrienden die dit weekend op bezoek zijn geweest en voor o.a. heerlijke gerechten hebben gezorgd. De downs komen uiteraard van de pijn en het niet mobiel zijn.

Wat is het fijn om geen pijn te hebben. Als ik op mijn rug lig en de pijnstillers doen hun werk dan heb ik een pijnloos moment. Bij een kleine beweging voel ik het al. Als ik uit bed stap begint mijn onderbeen eerst de bonzen en na een tijdje gaat het over in een zeurende pijn. Als die pijn lang aanhoudt ga ik weer op bed liggen. Langer dan een aaneengesloten uur uit bed zijn gaat nog niet (1x per dag). Daarnaast kom ik voor de korte, hoognodige zaken uit bed waaronder ook de oefeningen vallen. Het bewegen van mijn enkel gaat met kleine stappen vooruit. Mijn knie zit helaas nog erg vast.

Ik ben afhankelijk van anderen. Helen, mijn ouders en mijn vrienden zorgen gelukkig goed voor me. Zij zorgen ervoor dat de tijd een stuk sneller gaat en de pijn dragelijker is. Het is bijzonder om te zien hoeveel mensen aan me denken en me willen helpen. Dat voelt enorm goed. Zelfs studenten die een reünie hebben van de studiereis zorgden ervoor dat ik via FaceTime toch even aanwezig kon zijn. Fantastisch!

Dinsdag mag ik de External Remote Controller ophalen die mijn been gaat verlengen. Daar kijk ik nu al naar uit.