Dag 47: Tadaa

Ik ben twee keer eerder naar het ziekenhuis geweest met de gedachte dat mijn been voldoende verlengd was. Deze derde keer had ik er alle vertrouwen in dat het beenlengteverschil minimaal zou zijn.

Afgelopen week heb ik veel oefeningen gedaan die ik van mijn fysio heb gekregen. De oefeningen waren vooral gericht op het stretchen van de achillespees en kuitspier en zouden ervoor moeten zorgen dat ik mijn voet weer recht onder mijn been krijg. Ik merkte dat het steeds beter lukte en dat ik na 15 minuten oefenen met ondersteuning van mijn krukken recht kon staan. Dat kwam 4 dagen voor het bezoek aan het ziekenhuis fantastisch uit. Eindelijk zou ik een röntgenfoto kunnen laten maken waarop ik recht sta. Daarnaast kan ik steeds meer een echte loopbeweging maken wat goed is voor het leren lopen.

Het maken van de foto in het ziekenhuis gaf me goede hoop. Mijn spieren waren te koud om helemaal echt te gaan staan maar na een paar snelle opwarmoefeningen stond ik zo goed als recht. De twee medewerkers van de afdeling radiologie wisten mij direct te vertellen dat de foto gelukt was. Een van de twee medewerkers vroeg wanneer ik weer terugkwam, het was namelijk de vierde keer dat zij een foto van mij gemaakt heeft. Ik gaf aan dat dat nog weken gaat duren.

Bij Florens van Douveren hoorden mijn vader en ik dat het er allemaal erg mooi uitziet.. De foto is gelukt, ik sta recht, de aanmaak van callus is zichtbaar en het verschil is minimaal. Mijn rechterbeen is momenteel 2 millimeter korter dan mijn linkerbeen. Dat is een prima verschil om recht te kunnen lopen en mijn rechterheup te ontzien van te veel druk. De aankomende periode mag ik gaan leren lopen. De pen in mijn been is sterk genoeg om de druk aan te kunnen. Het spoeltje dat in de pen zit gaat waarschijnlijk wel stuk maar dat hebben we niet meer nodig. Over 7 weken kom ik terug voor een foto waarop zichtbaar is hoe het callus is gegroeid. Wat een heerlijke dinsdag!